Ο Λένι Κράβιτς άνοιξε το παριζιάνικο σπίτι του στο Architectural Digest και το αποτέλεσμα είναι μια ωδή στο στυλ, τη φινέτσα και την απόλυτη cool αισθητική. Βρίσκεται στο ιστορικό 16ο διαμέρισμα του Παρισιού, μέσα σε ένα κτίριο του 19ου αιώνα, και κάθε γωνιά του αποπνέει χαρακτήρα, άποψη και δημιουργική ελευθερία —ακριβώς όπως και ο ίδιος ο Κράβιτς.

Ο σούπερσταρ μουσικός αγάπησε το Παρίσι από την πρώτη στιγμή που έφτασε εκεί, το 1989, σε ηλικία 25 ετών, για να προωθήσει το ντεμπούτο άλμπουμ του Let Love Rule. Τελικά, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένιωσε ότι είχε έρθει η στιγμή να αποκτήσει ένα pied-à-terre: «ένα μικρό διαμέρισμα, ίσως στον Σηκουάνα —ένα υπνοδωμάτιο, δύο το πολύ— όπου θα μπορούσα να γράφω και να χαλαρώνω», θυμάται. «Μια μέρα, ο μεσίτης μού λέει: “Έχω κάτι. Δεν είναι αυτό που ψάχνεις, αλλά πρέπει να το δεις.”»

Το «κάτι» ήταν το μεγαλοπρεπές αρχοντικό της κόμισσας Αν Ντ’Ορνανό, της χήρας πρώην δημάρχου της Ντωβίλ —μια κατασκευή της δεκαετίας του 1920, σε έναν καταπράσινο αδιέξοδο δρόμο, δίπλα σε μια συστάδα πρεσβειών στο συντηρητικό 16ο διαμέρισμα. Με τα παιδιά της πια μεγάλα, η κόμισσα περνούσε περισσότερο χρόνο στο κτήμα της στη Νορμανδία, με τους ποιητικούς κήπους σχεδιασμένους από τον Λουί Μπενέκ, παρά στο παρισινό της σπίτι, και είχε αποφασίσει να το πουλήσει.

Το διαμέρισμα συνδυάζει τη γαλλική κλασική κομψότητα με μια τολμηρή, rock ‘n’ roll διάθεση. Ψηλά ταβάνια με διακοσμητικά γύψινα μοτίβα, μεγάλα παράθυρα που πλημμυρίζουν τον χώρο με φυσικό φως και παρκέ δάπεδα σε ψαροκόκαλο, δημιουργούν το ιδανικό σκηνικό για ένα εσωτερικό που φέρει την προσωπική σφραγίδα του καλλιτέχνη. Ο Λένι δεν έχει απλώς διακοσμήσει έναν χώρο —έχει επιμεληθεί ένα σύμπαν.

Πριν από πέντε χρόνια, ο Κράβιτς συνεργάστηκε με την Steinway & Sons για να δημιουργήσει το Kravitz Grand, μια περιορισμένη έκδοση χειροποίητων πιάνων από σφένδαμο, έβενο Μαδαγασκάρης και μπρούντζο, με ξυλόγλυπτα διακοσμητικά σε αφρικανικό στυλ στο σώμα και τα πόδια. Ένα από αυτά βρίσκεται στη βάση της εντυπωσιακής σκάλας στην ψηλοτάβανη είσοδο του σπιτιού του, απέναντι από το έργο Untitled (Black Figure) του Ζαν-Μισέλ Μπασκιά από το 1984. Ντυμένος με μαύρο δερμάτινο μπουφάν, ξεθωριασμένο μπλουζάκι Nina Hagen και πολυφορεμένο τζιν, και με τις κάλτσες του—καθώς δεν επιτρέπονται παπούτσια στο σπίτι, ευχαριστώ πολύ—ο Κράβιτς περπατά απαλά ως το Steinway και παίζει μερικές συγχορδίες. Οι νότες αντηχούν γλυκά στους τοίχους από βανίλιας χρώματος stuc pierre (πέτρινο σοβά). «Ο ήχος εδώ μέσα είναι υπέροχος», λέει. «Εκθαμβωτικός».

Η διακόσμηση είναι ένα μαγικό κράμα από vintage κομμάτια, design icons και έργα τέχνης με ισχυρή παρουσία. Από έναν εντυπωσιακό καναπέ σε βαθύ μπορντό μέχρι συλλεκτικά φωτιστικά της δεκαετίας του ’70, και από αφρικανικά γλυπτά μέχρι μοντέρνους πίνακες, το σπίτι του Κράβιτς είναι μια χορογραφία υφών, υλικών και πολιτισμών. Το καθιστικό θυμίζει σκηνικό παλιού παρισινού φιλμ, με δερμάτινους καναπέδες, βαριές κουρτίνες και μια ατμόσφαιρα αβίαστης πολυτέλειας. Η κουζίνα είναι μίνιμαλ αλλά ζεστή, ενώ το υπνοδωμάτιο αποπνέει ηρεμία και sensuality.

Αυτό που εντυπωσιάζει είναι πόσο προσωπικός είναι ο χώρος. Δεν υπάρχει τίποτα δήθεν, τίποτα “στημένο”. Ο Κράβιτς συλλέγει, αγαπά, ζει μέσα σε αυτό το σπίτι. Είναι γεμάτο με αντικείμενα που έχουν ιστορία, που έχουν σημασία. Πράγματα που βρήκε σε ταξίδια, αντικείμενα από flea markets, design έπιπλα με χαρακτήρα —όλα εναρμονισμένα σε μια αισθητική που είναι απόλυτα δική του: πολυτελής χωρίς επιτήδευση, ροκ αλλά εκλεπτυσμένη, διεθνής και βαθιά προσωπική.

«Θα το έλεγα ‘κομψότητα με ψυχή’», λέει ο Κράβιτς, καθισμένος σε μία από τις δύο πολυθρόνες “Scarface” του Studio Glustin, επενδυμένες με πλούσιο ύφασμα bouclé, στη βιβλιοθήκη — ένα δωμάτιο σαν κοσμηματοθήκη, με ξύλινες επενδύσεις βαμμένες σε κρεμώδες espresso-καφέ και ράφια γεμάτα λευκώματα τέχνης, τα βραβεία Grammy του Κράβιτς, τα μποτάκια του Μοχάμεντ Άλι από τον τελευταίο του αγώνα στο Νασσάου—το περίφημο Drama in Bahama—το 1981, καθώς και αρκετά ζευγάρια μπότες και παπούτσια του «Νονού της Σόουλ» Τζέιμς Μπράουν. «Όλο αυτό με το να περπατάς με τα παπούτσια κάποιου άλλου, με το ταξίδι του», συλλογίζεται ο Κράβιτς.

Αντικείμενα από —ή που απεικονίζουν— οικογένεια και φίλους βρίσκονται πάντα κοντά του, σαν memento mori, είτε πρόκειται για το πορτρέτο της νονάς του, Diahann Carroll, στη βιβλιοθήκη, είτε για τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες δημοσιότητας της μητέρας του, σε κορνίζες, στο δωμάτιο Roxie που φέρει το όνομά της —ένα κομψό καθιστικό δίπλα στο μεγάλο σαλόνι— είτε για το κορνιζαρισμένο δερμάτινο μπουφάν του Miles Davis, δώρο από μία ακόμη νονά, την πρώην σύζυγο του Davis, Cicely Tyson, λίγες μέρες μετά τον θάνατο του σπουδαίου τρομπετίστα, το οποίο βρίσκεται στην πινακοθήκη αναμνηστικών στο υπόγειο, έξω από το στούντιο του Κράβιτς. Ή για το πιο σημαντικό κομμάτι του σπιτιού: το επιβλητικό πορτρέτο του παππού του, Albert Roker, τραβηγμένο από τον Ruven Afanador, το οποίο δεσπόζει πάνω από τον μπουφέ Sculpted Front του σχεδιαστή της New Hope School, Paul Evans, στην τραπεζαρία.

Το παριζιάνικο σπίτι του Λένι Κράβιτς δεν είναι απλώς τέλειο ή κουλ. Είναι ένα ζωντανό πορτρέτο ενός ανθρώπου που ξέρει ποιος είναι, τι αγαπά και πώς να το εκφράσει μέσα από τον χώρο του. Και αυτό είναι που τελικά κάνει ένα σπίτι αξέχαστο.