Νέα εποχή για τον οίκο Gucci με τον Demna να αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση και να παρουσιάζει ένα υπερθέαμα για την πρώτη του κολεξιόν.

Μια κινηματογραφική πρεμιέρα με πλήθος celebrity και σταρ του Χόλιγουντ έστησε ο σχεδιαστής το βράδυ της Τρίτης στο Μιλάνο, στην πλατεία έξω από το χρηματιστήριο (όπου το γλυπτό του Μαουρίτσιο Κατελάν υψώνει ένα τεράστιο μεσαίο δάχτυλο προς τα χρηματοοικονομικά), καθώς η Ντέμι Μουρ κατέφθανε εκθαμβωτική, με ένα μακρυμάνικο, κλειστό στον λαιμό, αλλά ανοιχτό στην πλάτη Gucci φόρεμα, στολισμένο με χρυσές παγιέτες και κεντήματα. Η Γκουίνεθ Πάλτροου έκανε την εμφάνισή της με ένα μπεζ Gucci σετ —πουκάμισο και φούστα καλυμμένα με το λογότυπο—, ακολούθησε ο Έντουαρντ Νόρτον με ένα μπλε κοστούμι-lounge lizard (φυσικά Gucci), και ο Έλιοτ Πέιτζ με πουκάμισο Gucci ανοιχτό στο λαιμό. Στο εσωτερικό, η αίθουσα προβολής ήταν ντυμένη με βαθύ καφέ βελούδο, σαν να βυθίζονταν οι καλεσμένοι σε μια θάλασσα σοκολατένιου φοντάν.

Ξεκίνησε να προβάλλεται το «The Tiger», μια ταινία μικρού μήκους 30 λεπτών του Σπάικ Τζονζ και της Ολλανδής σκηνοθέτιδας Χαλίνα Ρέιν, για μια δυσλειτουργική φανταστική οικογένεια μόδας (που έτυχε να λέγεται Gucci), ένα καταστροφικό δείπνο και μερικά τυχαία ψυχεδελικά.

Μέρος παράλογης κωμωδίας, μέρος κοινωνικού σχολίου και μέρος διαφήμισης, είχε εμπνευστεί από τις νέες δημιουργίες του Demna, του σχεδιαστή που ανέλαβε να αναβιώσει τον Gucci. Ο ίδιος δημιούργησε 37 «χαρακτήρες» (ή αρχέτυπα, ή και στερεότυπα), με ονόματα όπως Primadonna, Contessa, L’Influencer, Nerd και Bastardo.

Όλοι τους κάπως φανταχτεροί, κάπως γνώριμοι, συχνά φορτωμένοι με το «G» και πάντα ισορροπώντας στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην κομψότητα και το απροκάλυπτα κιτς, που πάντοτε χαρακτήριζε τον Gucci.

Τα στυλ είχαν αποκαλυφθεί την προηγούμενη μέρα μέσω look book στο Instagram, και εμφανίζονταν τόσο στην ταινία (κάθε χαρακτήρας φορούσε Gucci νέας συλλογής) όσο και στο κοινό (όλοι οι διάσημοι παρευρισκόμενοι, συμπεριλαμβανομένης της Άννα Γουίντουρ, φορούσαν Gucci της νέας συλλογής).

Να σημειωθεί όμως πως ο Demna έχει ξαναπειραματιστεί με κόκκινα χαλιά. Τα ρούχα παρέπεμπαν ξεκάθαρα στις πιο εμβληματικές αισθητικές του Gucci: το Jackie Kennedy chic του Aldo Gucci, τον ειρωνικό ερωτισμό του Tom Ford, τη φλοράλ λάμψη της Frida Giannini και τις συλλεκτικές φαντασιώσεις του Alessandro Michele, όλα με μια δόση «Demna-ισμών»: τον έρωτά του για αυστηρούς, σχεδόν ελισαβετιανούς γιακάδες και φορέματα-πουκάμισα με pussy bow.

Και, τελευταία, η «ήπια» παρουσίαση νέων συλλογών μέσα από κινηματογραφικές πρεμιέρες φαίνεται να είναι αγαπημένη στρατηγική πολλών σχεδιαστών μεγάλων brands (βλ. Dior, Versace, Bottega Veneta στο Φεστιβάλ Βενετίας).

Ο Demna, ωστόσο, ανέβασε τον πήχη. Αυτό ήταν αρκετό για να σβήσει από τη μνήμη όλων το πρόσφατο πείραμα του Gucci με την ασαφή «ήσυχη πολυτέλεια» υπό τον προηγούμενο σχεδιαστή Sabato De Sarno.

Αν τα τηλεοπτικά σόου που θύμιζε η συλλογή του Demna ήταν τα «Dallas» και «Dynasty» του Aaron Spelling —αλλά σε εκδοχή «Duomo»— η ιδιοφυΐα του ήταν πως αντί για τον Spelling έφερε τον Jonze και τη Reijn, προσδίδοντας όλο το εγχείρημα μια έξυπνη, high-concept επίστρωση.

Τώρα η ειρωνεία έχει σχεδόν χαθεί και, όπως με τα πολλά γούνινα παλτό της νέας συλλογής (ένα ογκώδες βιζόν και ένα κοντό σε snow leopard), τα οποία αποδείχτηκαν shearling, υπάρχει προσβασιμότητα κάτω από τη χλιδή· συνενοχή αντί για κριτική. Και πρέπει να υπάρχει, αν το σχέδιο του Gucci είναι η παγκόσμια κυριαρχία. Παρόλο που, από κοντά και στην οθόνη, κάποια από τα εντελώς στολισμένα φορέματα με τους υπερυψωμένους ώμους έδειχναν άκαμπτα και δύσχρηστα.

Πριν από την ταινία, ο Demna, που υποδέχονταν ευδιάθετος τους καλεσμένους στην αίθουσα, είπε ότι το μήνυμα της ταινίας ήταν να μάθεις να παραδίνεσαι και να αποδέχεσαι την αδυναμία της τελειότητας.

«Είπα στον ψυχοθεραπευτή μου: ‘Νομίζω ότι επιταχύναμε τη θεραπεία κατά πέντε χρόνια, γιατί έμαθα να αφήνω εντελώς τον έλεγχο’», δήλωσε.

Αυτό δεν αποτυπώνεται απαραίτητα στα ρούχα, τα οποία περισσότερο ενσαρκώνουν τη δόξα της επιδεικτικής φιλοδοξίας παρά την ομορφιά της ατελούς ανθρωπιάς. Ωστόσο, ακόμη περισσότερο κι από ένα κραγιόν ή ένα μικρό δερμάτινο αξεσουάρ, μια ταινία είναι ανοιχτή σε όλους. Υποδηλώνει ότι όλοι μπορούν να γίνουν μέρος της La Famiglia, ή έστω να ταυτιστούν μαζί της, ακόμη και να γελάσουν. Και, έτσι, να αγοράσουν τη συμμετοχή τους σε αυτήν.

Με πληροφορίες: newyorktimes.com