Κόκορας (Rooster): κριτική ταινίας

Ο Τάσος Γερακίνης επιστρέφει με τον «Κόκορα», μια ταινία που εξερευνά τις γονεϊκές ευθύνες, τις προκλήσεις της ελληνικής οικογένειας και το εκπαιδευτικό σύστημα μέσα από το πρίσμα της ελληνικής μεσοαστικής πραγματικότητας. Ο Αργύρης, θυρωρός του Δήμου Αθηναίων, αποφασισμένος να προσφέρει στον εξάχρονο γιο του το μέλλον που ο ίδιος στερήθηκε, τον γράφει σε ιδιωτικό σχολείο. Αυτή η φαινομενικά απλή πλοκή γίνεται αφορμή για μια βαθιά και πολυεπίπεδη ματιά στη σύγχρονη Ελλάδα.

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΣΙΩΛΗΣ

Η εικόνα και η σκηνοθεσία

Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει στον «Κόκορα» είναι η όμορφη φωτογραφία που υπηρετεί τέλεια τον ρεαλιστικό χαρακτήρα της ταινίας. Ο Γερακίνης επιλέγει μια σκηνοθετική προσέγγιση που αποφεύγει τα περιττά στολίδια και εστιάζει στην αυθεντικότητα. Οι ρόλοι αποδίδονται με εντυπωσιακή φυσικότητα, ιδίως από το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, αλλά και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι εξίσου πειστικοί, δημιουργώντας ένα σύνολο που αναπνέει ζωντάνια και αλήθεια.

Το ιδιαίτερο χιούμορ

Η ταινία διαθέτει ένα ιδιόμορφο και πολυδιάστατο χιούμορ που άλλοτε θυμίζει παλιό ελληνικό σινεμά και άλλοτε περιγράφει με σατιρικό βλέμμα μια σύγχρονη, τραγελαφική μεσοαστική πραγματικότητα. Ο Γερακίνης σατιρίζει αυτή την πραγματικότητα χωρίς να γίνεται κακόβουλος, αποκαλύπτοντας το φρούδο καπιταλιστικό όνειρο μιας γενιάς που πέρασε τα 50, η οποία έμεινε με το ανεκπλήρωτο όραμα της κοινωνικής και οικονομικής επιτυχίας, ένα όραμα που συνέτριψε η οικονομική κρίση. Παράλληλα, η ταινία διαφωτίζει το κοινωνικό αδιέξοδο της σημερινής εποχής: τους γρήγορους ρυθμούς, την άνοια, την αγωνία για το μέλλον των παιδιών σε μια κοινωνία που έχει χάσει τις βεβαιότητές της.

Την πρώτη της παγκόσμια προβολή έκανε η ταινία Rooster στο 66οΦΚΘ

Ερμηνείες που σε κάνουν να ξεχάσεις ότι βλέπεις ταινία

Ο Νίκος Κασάπης δίνει μια φανταστική ερμηνεία ως Αργύρης, κατορθώνοντας να ενσαρκώσει τον αφανή αντιήρωα της διπλανής πόρτας, με όλα τα κουσούρια, τις αδυναμίες και τα όνειρά του. Δεν υπάρχει τίποτα το γυαλισμένο ή το θεατρικό στην απόδοσή του· είναι ο άνθρωπος που συναντάς στο λεωφορείο, στην ταβέρνα, στη γειτονιά. Απέναντί του, η Κόρα Καρβούνη χτίζει έναν χαρακτήρα που παλεύει να ακουστεί η γυναικεία της φύση σε έναν κόσμο που συχνά την αγνοεί—ένα σημάδι πάλι των καιρών μας. Η χημεία του ζευγαριού είναι απόλυτα πειστική, με την ένταση και την τρυφερότητα να εναλλάσσονται με τρόπο που αναγνωρίζουμε από τη δική μας καθημερινότητα.

Όταν η τζαζ γίνεται συμπρωταγωνίστρια

Υπάρχουν ταινίες που έχουν soundtrack και υπάρχουν ταινίες όπου η μουσική μιλάει. Ο «Κόκορας» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Οι τζαζ συνθέσεις δεν συνοδεύουν απλώς, παρεμβαίνουν, σχολιάζουν, προεξοφλούν. Ο Γερακίνης χρησιμοποιεί τη μουσική σαν αόρατο χαρακτήρα που κινεί τα νήματα, μετατρέποντας κάθε σκηνή σε μικρή χορογραφία μεταξύ εικόνας και ήχου.

Μοντάζ και ρυθμός

Ο «Κόκορας» είναι μια καλοδουλεμένη ταινία από κάθε άποψη. Το μοντάζ και ο ρυθμός καταφέρνουν να κρατήσουν το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα μέχρι τέλους, παρόλο που το θέμα με τη στενή έννοια του όρου θα μπορούσε να φανεί μονότονο. Αυτό ακριβώς είναι και η μεγάλη επιτυχία του Γερακίνη: να μετατρέπει μια καθημερινή ιστορία σε κινηματογραφική εμπειρία που συναρπάζει.

Συμπέρασμα

Ο «Κόκορας» αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, όπως ακριβώς είναι πολλές φορές και η ίδια η ζωή. Είναι μια αναπάντεχα καλή ταινία που αγγίζει βαθιά κοινωνικά θέματα χωρίς να γίνεται βαρύς ή διδακτικός. Μέσα από το ταξίδι ενός πατέρα που ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί του, ο Γερακίνης μας προσφέρει έναν καθρέφτη της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, με όλες τις αντιφάσεις, τις ελπίδες και τα αδιέξοδα της. Μια ταινία που αξίζει να δει κανείς, τόσο για την τεχνική της αρτιότητα όσο και για την ανθρώπινη ματιά που ρίχνει στα προβλήματα της εποχής μας.