Η παράσταση “ART” της Γιασμίνα Ρεζά, ένα έργο-φαινόμενο που εδώ και τρεις δεκαετίες συναρπάζει κοινό και κριτικούς, συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία με παράταση για άλλες τέσσερις παραστάσεις. Μια κωμωδία με ρυθμό, οξυδερκή διαλόγους και βαθιά συναισθηματική αλήθεια, που μέσα από το γέλιο μιλά για τη φιλία, τη ματαιοδοξία και την ανάγκη για ειλικρίνεια στις ανθρώπινες σχέσεις. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της βρίσκεται ο Πάνος Κεφαλούρος, ένας νέος ηθοποιός που ξεχωρίζει για την ευαισθησία και τη σκηνική του παρουσία. Ο Πάνος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη το 1998. Είναι απόφοιτος του 3ου ΓΕΛ Αμπελοκήπων και του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών, με κατεύθυνση την υποκριτική. Έχει συμμετάσχει σε πληθώρα παραστάσεων, όπως το «Χάος» του Λουίτζι Πιραντέλο, τον «Ονειροφάγο» —μια δραματουργική σύνθεση βασισμένη σε ιαπωνικές ιστορίες— και τον «Μακαρίτη Ματία Πασκάλ».

Με αφορμή τη συμμετοχή του στο “ART”, ο Πάνος Κεφαλούρος μιλά για τον ρόλο του, τη δυναμική της φιλίας, τη σύγχρονη τέχνη, αλλά και για το τι τον εμπνέει στην τέχνη και τη ζωή.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΚΟΝΔΡΑΝΗ

Πάνο, το “ART” είναι ένα έργο-φαινόμενο, μια κωμωδία που μέσα από το γέλιο μιλά για τη φιλία, τη ματαιοδοξία και την ειλικρίνεια. Τι σε τράβηξε περισσότερο σε αυτό το έργο;

Όταν πρωτοδιάβασα το ART, αυτό που πραγματικά με έκανε να συνδεθώ ήταν η απόλυτη ειλικρίνεια που αυτοί οι τρεις φίλοι φτάνουν να μιλάνε για τη φιλία τους. Με ένα τρόπο το γεγονός ότι μέσα σε αυτές τις συζητήσεις βλέπω λόγια που θα μπορούσα να είχα πει εγώ ή να μου πουν τότε φίλοι μου, αλλά δεν ειπώθηκαν ποτέ, με συγκίνησε. Είναι πολύ βασικό ερώτημα για μένα το τι μας συνδέει με τους ανθρώπους που λέμε φίλους μας. Δεν θέλω να πιστέψω πως είναι μόνο η τύχη.

Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου. Ποιος είναι ο δικός σου ήρωας και ποια είναι η θέση του μέσα σε αυτή τη φιλία των τριών;

Εγώ στο έργο υποδύομαι τον Μαρκ. Είναι ο πιο επιθετικός από τους τρεις που δεν φοβάται να πει την γνώμη του. Νιώθει ότι έχει κάποια εξουσία πάνω στους άλλους κάτι που είναι προβληματικό σε μια φιλία. Είναι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να δεχτεί ότι τον φίλο του τον γοητεύει ένας άσπρος πίνακας, η σύγχρονη τέχνη. Του αρέσει να τον θαυμάζουν που είναι κυνικός και όταν αυτός αντιλαμβάνεται ότι ο καλύτερος του φίλος πλέον δεν μαγεύεται από εκείνον, ή τουλάχιστον μόνο από εκείνον φτάνει σε μια μορφή κατάρρευσης.

“ART”: η κωμωδία – φαινόμενο της Γ.Ρεζά, παίρνει παράταση για άλλες 4 παραστάσεις!

Το “ART” είναι ένα έργο με ρυθμό, διαλόγους που θυμίζουν σπαρταριστές λογομαχίες και ταυτόχρονα φιλοσοφικές στιγμές σιωπής. Πώς δουλέψατε ως ομάδα πάνω σε αυτή την ισορροπία;

Το μαγικό σε έργα με ισχυρή γραφή όπως κατά τη γνώμη μου είναι και το ART, είναι ότι οι χαρακτήρες αν και πολυεπίπεδοι είναι ξεκάθαροι. Διαβάζοντας και μόνο τα λόγια, μπορείς να καταλάβεις την ψυχοσύνθεση τους, σε κάποιο βαθμό. Σε συνδυασμό με την ρυθμικότητα που έχουν όλες οι στιχομυθίες, κάνουν τη δουλειά πιο εύκολη. Σαν ομάδα βασιστήκαμε σε αυτή τη δύναμη του κειμένου και το είχαμε σαν βασική πυξίδα. Αυτό που είχαμε ως πρωταρχική μας μέριμνα ήταν να αντιληφθούμε πλήρως τη δυναμική της σχέσης, αλλά και όλα αυτά που δεν λέγονται μεταξύ τους.

Τι πιστεύεις ότι κάνει την “ART” τόσο διαχρονική, ώστε να παίζεται εδώ και 30 χρόνια με την ίδια επιτυχία;

Πάντα θα μας αφορά  τι πιστεύουν πραγματικά οι καλοί μας φίλοι για εμάς και ανά στιγμές θα μας ταλανίζει τι μας ενώνει στα αλήθεια με αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί νομίζω είναι οι βασικοί λόγοι που το ART δεν χάνει τη γοητεία του και ο κόσμος του θεάτρου συνεχίζει να το τιμά παρά τα 30 χρόνια του.

Αν είχες μπροστά σου έναν λευκό καμβά, τι θα «ζωγράφιζες» επάνω του αυτή την περίοδο της ζωής σου;

Αν είχα μπροστά μου αυτή την περίοδο έναν λευκό καμβά ίσως ζωγράφιζα φωτιές και μια μολότοφ.

Πέρα από το θέατρο, τι σε εμπνέει καθημερινά — στην τέχνη ή στη ζωή;

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό γιατί στα χρόνια της σχολής γνώρισα άτομα πολύ πιο έξυπνα, ταλαντούχα και διαβασμένα από μένα και συνεχίζω να κρατάω επαφές μαζί τους. Αυτοί μου δίνουν έμπνευση και κουράγιο στην καθημερινότητα. 

Τι θα ήθελες να νιώσει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;

Ελπίζω όταν θα φύγετε από την αίθουσα της παράστασης που παίζουμε, να έχετε ένα μικρό χαμογελάκι γεμάτο σκέψεις.