Η ηθοποιός Ελένη Τζαφέρη πρωταγωνιστεί στην υπέροχη περιπέτεια του Μολυβένιου Στρατιώτη και της Μπαλαρίνας, που συγκίνησε μικρούς και μεγάλους και βρίσκεται σε περιοδεία αυτό το διάστημα αφού παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη. Η κ. Τζαφέρη είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Δήμου Αγίας Βαρβάρας «Ιάκωβος Καμπανέλλης» και έχει ασχοληθεί για αρκετά χρόνια με το χορό και τη μουσική.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΚΟΝΔΡΑΝΗ

Ποιον ρόλο θα ενσαρκώσετε στην παράσταση του Μολυβένιου Στρατιώτη;
Θα ενσαρκώσω τη Κλαρα, μια μπαλαρίνα μουσικού κουτιού, φτιαγμένη από πορσελάνη.

Πώς αντιλαμβάνεστε την εξέλιξη του χαρακτήρα σας κατά τη διάρκεια της παράστασης;
Η Κλάρα στην αρχή του έργου παρουσιάζεται σαν μία δυναμική αλλά απόλυτα περιορισμένη κοπέλα.Έχει όνειρα και δυνατότητες αλλά ξέρει και εμπιστεύεται μόνο το σπίτι. Έχει αποφασίσει ότι θα μείνει εκεί για πάντα, και για την ώρα αυτό της είναι αρκετό. Ονειρεύεται μόνο μέσα στα πλαίσια αυτού που γνωρίζει. Νομίζω πολλοί άνθρωποι μπορουμε να ταυτιστούμε με αυτή τη κατάσταση.
Όμως, μία κακόγουστη φάρσα φέρνει επιτέλους την Κλάρα αντιμέτωπη με τον τρομακτικό για αυτήν κόσμο. Και εκεί ξεκινάει η περιπέτεια. Η Κλάρα έρχεται επιτέλους αντιμέτωπη με τις δυσκολίες αλλά και τις επιτυχίες που μπορεί να κρύβει αυτό το άγνωστο.
Και έτσι η μπαλαρίνα μας αλλάζει. Αγωνίζεται, προστατεύεται και αποκαλύπτει στον εαυτό της, πως ήταν πάντα έτοιμη να αντιμετωπίσει αυτό που την φόβιζε, δηλαδή τον έξω κόσμο. Οι πιο βαθιές τις επιθυμίες γίνονται πραγματικότητα και γυρνάει στο σπίτι γνωρίζοντας πλέον τον πραγματικό της σκοπό. Αυτό, βέβαια δεν θα σας το αποκαλύψω, γιατί το αφηγείται πολύ καλύτερα η ίδια η παράσταση.

Πώς αλληλεπιδράτε με τους συναδέλφους σας για να δημιουργήσετε μια συνεκτική και δυναμική ομάδα στη σκηνή;

Εγώ, προσωπικά, την ώρα των προβών νιώθω σαν ενα παιδί που ασχολείται με κάτι που του αρέσει. Ένα παιδί που παίζει. Όλη η φαντασία, ο ρυθμός, η μουσική και τα χρώματα που γεμίζουν το κεφάλι ενός παιδιού εκείνη τη στιγμή, με κινούν σαν μαριονέτα. Και από τους συναδέλφους μου νιώθω το ίδιο. Τη μία στιγμή μπορεί να είμαστε όλοι απόλυτα συγκεντρωμένοι στην πρόβα και την επόμενη να αποφορτιζόμαστε παίζοντας ξιφομαχίες με τα σκηνικά.  Για να φτιάξει κανείς μια παράσταση για παιδιά χρειάζεται να έχει όρεξη να παίξει και αυτός σαν παιδί.  Φυσικά, υπάρχει και ο Άγγελος (Κουρέπης), ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο οποίος έχει τη ικανότητα, όλο αυτό να το συντονίσει και να το χρησιμοποιήσει προς όφελος της δουλειάς μας. Αυτή η χαρά, λοιπόν, πιστεύω πως μας κανει μια δυναμική ομάδα. Η χαρά του παιδιού. 

Έχετε εμπειρία σαν χορεύτρια μπαλέτου, μοντέρνου χορού αλλά και σε άλλα είδη. Ποιες είναι οι απαιτήσεις ως προς τη φυσική κατάσταση και την εκφραστικότητα για τον ρόλο σας στην παράσταση;

Με το μπαλέτο ασχολήθηκα ως παιδί, για αρκετά χρόνια, και τώρα ως μπαλαρίνα στην παράσταση, το ξαναέπιασα. Και η αλήθεια είναι πως άμα δεν υπήρχε η σωματική μνήμη του πως στέκεται μια μπαλαρίνα, πως περπατάει, που βρίσκονται οι ώμοι, η πλάτη, τα χέρια, όλα, θα ήταν πολύ δύσκολο να τα βρω από την αρχή. Oι απαιτήσεις όσον αφορά τουλάχιστον στην εκφραστικότητα του σώματος είναι υψηλές. Γιατί η ψευδαίσθηση μπορεί να σπάσει πολύ εύκολα ακόμα και με μία λανθασμένη θέση των αγκώνων. Φυσικά για να ανταπεξέλθει ένας ηθοποιός σε μιά μουσικοχορευτική παράσταση, και μάλιστα σε περιοδεία, χρειάζεται υψηλή αντοχή και ανάλογη φυσική κατάσταση. 

Με τι προτιμάτε να ασχολείστε περισσότερο; Με τον χορό ή την ηθοποιία;

Για μένα ο χορός και η υποκριτική έχουν απόλυτη σύνδεση μεταξύ τους. Τα πάντα προκύπτουν από το σώμα. Η φωνη, η έκφραση, ακόμα και η ψυχολογία. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως και η υποκριτική για μένα είναι ένα διαφορετικό είδος χορού. Όταν παίζω νιώθω ότι ασχολούμαι και με τα δύο ταυτόχρονα. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν θα μπορούσα να διαλέξω κάποιο από τα δύο. 

Πως έγινε η μετάβαση αυτή; Από χορεύτρια, ηθοποιός;

Παρότι ασχολούμαι με τον χορό από μικρό παιδί, και έχω μεγάλο πάθος για αυτήν την τέχνη, δεν θα μπορούσα ποτέ να με χαρακτηρίσω χορεύτρια, πόσο μάλλον επαγγελματία. Οι χορευτές έχουν δώσει ένα τεράστιο ποσοστό της ζωής τους, της ψυχής τους και των χρημάτων τους, φυσικά, στο να σπουδάσουν αυτή την τέχνη. Ο χορός με έχει βοηθήσει εξαιρετικά στην υποκριτική παρόλα αυτά, αλλά δεν θα έλεγα ότι ήταν μετάβαση. 

Ποιο είναι το συναίσθημα που ελπίζετε να αφήσετε στο κοινό σας με την ερμηνεία σας στον Μολυβένιο Στρατιώτη;

Η παράσταση αυτή και ο τρόπος που ο Άγγελος και ο Λευτέρης έχουν διασκευάσει την ιστορία του Μολυβένιου Στρατιώτη έχει, για μένα, δύο πολύ βασικά στοιχεία που ελπίζω να περάσουν στα παιδιά. Το πρώτο, όπως είπα και πριν, είναι το πως από κάτι φαινομενικά τρομακτικό, όπως το να βγεις από το ασφαλές σου περιβάλλον, μπορεί να σου μάθει τελικά τον σκοπό σου και να σου γνωρίσει τον εαυτό σου. Ίσως με μία φράση θα το έλεγα «Να είσαι έτοιμος να φοβηθείς για να βρεις τον εαυτό σου».

Το δεύτερο έχει να κάνει κυρίως με την μπαλαρίνα. Στο παλιό παραμύθι δεν παίζει κανέναν ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Στην παράστασή μας εμπλέκεται, χάνεται, κατακτά, υπερασπίζεται τον εαυτό της και τους άλλους, συνεργάζεται με τον στρατιώτη επί ίσοις όροις. Αυτός ο δυναμισμός νομίζω πως λείπει ακόμα από τις παραστάσεις για παιδιά. Τέλος, ελπίζω όλα τα παιδιά, και οι μεγάλοι, να φύγουν χαρούμενοι από το Μολυβένιο Στρατιώτη. Και ακόμα πιο ονειροπόλοι.