Ανοίγεις τηλεόραση. Έχει κινούμενα σχέδια. Αλλά όχι ότι και ότι. Έχει αυτά της αγαπημένης εταιρείας παιδικών προγραμμάτων όλων των εποχών: της Ντίσνεϊ. Γεμάτα με πολύχρωμους χαρακτήρες, αστείες φωνές μεταγλώττισης και τραγούδια, που τραβούν τη προσοχή μικρών και μεγάλων. Δε μπορούσα παρά να σκεφτώ: πώς το χιούμορ της Ντίσνεϊ μας διαμορφώνει σαν άτομα στη μετέπειτα ζωή μας;

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΖΟΥΒΕΛΕΚΗ

Για αρχή, είναι πολύ έξυπνα φτιαγμένο. Συνδυάζει την παιδική αφέλεια με αναφορές που καταλαβαίνουν και οι μεγάλοι. Είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα στο αστείο, το συγκινητικό, το αθώο και το ειρωνικό. Στο «Βασιλιά των Λιονταριών» για παράδειγμα, ο Τίμον και ο Πούμπα τραγουδούν «Χακούνα Ματάτα» με τέτοιο ενθουσιασμό, που το παιδί γελάει με τις γκριμάτσες τους, αλλά ο ενήλικας πιάνει και κάτι άλλο: την ψευδαίσθηση μιας ζωής χωρίς προβλήματα, ως αντίδοτο στο τραύμα. Σαν να μας λέει η Ντίσνεϊ: «Γέλα για να αντέξεις.»

Μεγαλώνοντας, κουβαλάμε αυτό το χιούμορ. Δεν είναι απλώς αστεία με γκάφες ή φωνές. Είναι ένας τρόπος να βλέπεις τον κόσμο. Να απαντάς στο φόβο με χιούμορ, στη δυσκολία με μια ατάκα, στην αμηχανία με ένα τραγούδι. Η ειρωνεία και το σαρδόνιο χαμόγελο που μαθαίνουμε από χαρακτήρες όπως η Μεγκ στο «Ηρακλής» ή η Μαλέφισεν στη νεότερη εκδοχή της, γίνονται δικές μας άμυνες.
Το χιούμορ της Ντίσνεϊ μας διδάσκει επίσης κάτι πολύ βασικό: ότι είναι εντάξει να είσαι ευάλωτος. Ότι μπορείς να κάνεις λάθη, να φωνάξεις γελοία, να πέσεις κάτω, αλλά να σηκωθείς τραγουδώντας. Δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον όπου ο αυτοσαρκασμός είναι τρόπος επιβίωσης και όχι ένδειξη αδυναμίας.
Κι ίσως το πιο σημαντικό: μας διδάσκει πώς να αγαπάμε με χιούμορ. Όχι με σοβαροφάνεια ή δράμα. Αλλά με βλέμματα που γελούν, με φιγούρες που χορεύουν, με ατάκες που λένε «είμαι εδώ για σένα» χωρίς να το πουν ευθέως. Όπως η αγάπη του Σάλι για τον Μπου στο «Μπαμπούλας Α.Ε.» — απλή, γελοία και αληθινή.

Άρα ναι, ανοίγεις τηλεόραση και βλέπεις παιδικά. Μα κάπου ανάμεσα στα τραγούδια και τα ανέκδοτα, ένα κομμάτι του χιούμορ τους γίνεται δικό σου. Και σε φτιάχνει λίγο πιο γενναίο, λίγο πιο τρυφερό, και –γιατί όχι– λίγο πιο αστείο. Σε κάνει ακόμη πιο δυνατό από ό,τι φανταζόσουν. Βρίσκεις το αστείο και στην πιο χαζή στιγμή και με αυτό το τρόπο αντέχεις ο,τι αναποδιά έρχεται στο μέρος σου. Ξέρεις να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου με έξυπνες ατάκες στα παιδιά που σε πειράζουν. Τραγουδάς όμορφα τραγούδια με καλό μήνυμα ακόμη και στις πιο σκοτεινές σου μέρες. Επομένως, σε ευχαριστούμε Ντίσνεϊ.