Κάθε φορά που ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής βγάζει μια νέα ταινία έχουμε δράματα. Οι κριτικοί λατρεύουν να τον μισούν και το κοινό λατρεύει να γεμίζει τις αίθουσες για να δει το εκάστοτε νέο του φιλμ. Δεν μπορώ να καταλάβω που πηγάζει αυτό το μίσος για τον Σμαραγδή κάθε φορά. ΟΚ καταλαβαίνω πως δεν τον κατατάσσεται στους «ποιοτικούς» σκηνοθέτες, με όρους πάντοτε που κρίνετε όλοι εσείς (οι κριτικοί) τι είναι ποιοτικό και τι όχι.

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΚΟΝΔΡΑΝΗ

Για παράδειγμα ποιοτικός για τους κριτικούς κινηματογράφου είναι ο Λάνθιμος. Είναι ο Κεκάτος. Που ότι ταινία βγάζουν, τρέχουν οι κριτικοί να την αγιοποιήσουν. Αλλά ας είμαστε ειλικρινής. Κανένας κριτικός δεν είναι αμερόληπτος, καθώς όλοι λειτουργούν κάτω από την ομπρέλα του Μέσου που υπηρετούν. Ελάτε τώρα, όλες οι ταινίες δεν είναι αριστουργήματα. Προσπάθησα να δω τις Ιστορίες Καλοσύνης του Λάνθιμου και ακόμη στην προσπάθεια είμαι. Προφανώς και οι ταινίες του Σμαραγδή δεν είναι όλες αριστουργήματα αλλά ούτε και όλες για τα σκουπίδια. Για παράδειγμα ο Καζαντζάκης του, προσωπικά πιστεύω πως ήτανε μια κακή ταινία. Σαν λάτρης του συγγραφέα δεν μπόρεσα να την ολοκληρώσω καθώς την βρήκα απαράδεκτη. Αλλά στον αντίποδα το φιλμ Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι ήταν μια αξιόλογη προσπάθεια που βλέπεται ευχάριστα, και έχει και άριστο cast. Καλή ταινία είναι η ταινία που δεν βαριέσαι στο σινεμά. Καλή ταινία είναι η ταινία που δεν σε κάνει να θες να κοιτάξεις στο κινητό, ποιος σου έστειλε μήνυμα. Καλή ταινία είναι η ταινία που δεν σε κάνει να εύχεσαι να είχε διάλειμα. Όλα τ΄ άλλα είναι να είχαμε να λέγαμε και να γεμίζουμε το χαρτί στις εφημερίδες και στα site.

Ο Σμαραγδής έχει την τάση στα τελευταία του φιλμ, που αφορούν ιστορικά πρόσωπα, να αγιοποιεί την εκάστοτε προσωπικότητα που καταπιάνεται και να απορρίπτει τα λάθη και τα πάθη του ήρωα του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να εξοργίζει τους κριτικούς που θεωρούν πως δεν δίνει στο κοινό μια ειλικρινή ματιά του ιστορικού προσώπου, αλλά μια αγιογραφία. Ο Σμαραγδής όμως δεν είναι βιογράφος, αλλά σκηνοθέτης. Ο κάθε δημιουργός σκηνοθετεί όπως θέλει την ταινία του. Ο Σμαραγδής θέλει να αναφέρεται μόνο στα ωραία γεγονότα της ζωής του ήρωα του και να αμβλύνει τις όποιες γωνίες δεν του αρέσουν. Είναι η προσωπική του ματιά. Και αυτό σύμφωνα με τους κριτικούς είναι πρόβλημα. Αλλά στην ουσία δεν είναι. Είναι η προσωπική του ματιά.

Στις κριτικές ταινιών παρατηρείτε επίσης και το εξής φαινόμενο. Είναι πιο επιεικής με τις ταινίες του εξωτερικού, που πολλές φορές δεν βλέπονται, παρά με τις ελληνικές. Η δικαιολογία είναι πως οι ελληνικές δεν έχουν μπάτζετ και αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια κακή ταινία. Σαν δικηγόρος του διαβόλου θα πω πως στο εξωτερικό που έχουν μπάτζετ, μας έχουν σερβίρει αρκετές σαβούρες πασπαλισμένες με χρυσόσκονη. Πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο: μικρό μπάτζετ, μεγάλο διαμάντι. Ένα φιλμ δεν έχει σκοπό να διδάξει και να αποτελέσει αριστούργημα για να μπει στο πάνθεον των καλύτερων ταινιών του αιώνα και οι δημιουργοί ταινιών δεν είναι θεοί που παράγουν πάντοτε καλό υλικό. Πολλά φιλμ έχουν δημιουργηθεί με στόχο να περάσει καλά ο θεατής και να μείνει με ένα ωραίο συναίσθημα στο τέλος, χωρίς να αναρωτιέται κάθε φορά τι είδε και γιατί το είδε, τι του δίδαξε και τι του έδωσε η ταινία που μόλις παρακολούθησε. Όλες οι ταινίες δεν είναι για όλους. Το δικό σου αριστούργημα είναι το δικό μου σκουπίδι. Και το αντίστροφο. Ο κάθε σκηνοθέτης έχει τη δική του ματιά. Όπως και ο κάθε θεατής. Δεν μπορεί να κρίνει ένας κριτικός μια ταινία με βάση αν συμπαθεί τον σκηνοθέτη ή όχι. Κάθε ταινία του Σμαραγδή λιθοβολείτε από τους κριτικούς. Πολλές φορές μια κριτική γράφετε χωρίς προβολή του φιλμ, με στόχο τα κλικ. Μια κακή κριτική τραβάει το ενδιαφέρον περισσότερο από μια καλή. Το φαινόμενο αυτό το έχουμε δει και με άλλους σκηνοθέτες, όπως ο Oliver Stone. Πάντα θα υπάρχουν σκηνοθέτες που οι κριτικοί λατρεύουν να μισούν και το κοινό λατρεύει να βλέπει τα φιλμ του. Αυτό δεν θα σταματήσει. Να αναφερθούμε ακόμη πως μια κακή κριτική έχει το αντίστροφο αποτέλεσμα από αυτό που θα ήθελε ο γραφιάς της. Το κοινό να τρέξει στις αίθουσες να δει τι είναι αυτό που εξόργισε τόσο πολύ τους κριτικούς για να κατσουν να γράψουν κάτι τόσο κακό!

Τον Καποδίστρια δεν τον έχω δει ακόμη, αλλά θα το δω, όπως είδα και το Υπάρχω του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, για τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη. Οι κριτικοί την έθαψαν, το κοινό τη λάτρεψε. Μου άρεσε επίσης. Το αν ένα φιλμ είναι καλό ή όχι εξαρτάται από την προσωπική άποψη του καθενός. Όπως ανέφερα πιο πάνω, ο Καζαντζάκης του Σμαραγδή δεν μου άρεσε καθόλου. Έχω φίλους και γνωστούς που το λάτρεψαν. Όλα είναι θέμα γούστου. Take it or leave it.