Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος προσπαθώ να ξεκλέψω λίγες μέρες για να επισκεφτώ την Χαλκιδική.
Και κάπως έτσι πηγαίνω στην παραλία του Άγιου Ιωάννη καθώς την συγκεκριμένη την προτιμώ από τότε που ήμουν 18 ετών.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΑΡΙΑ ΣΚΟΝΔΡΑΝΗ
Πράσινα κρυστάλλινα νερά και λεπτή βελούδινη άμμος θαμμένη πίσω από μια τεράστια συστάδα πεύκων. Όταν εξερευνώ κάθε χρόνο τα πεντακάθαρα εξωτικά νερά της με τη μάσκα και τα βατραχοπέδιλά μου αντικρίζω έναν άλλο κόσμο, το θαλάσσιο, που εκεί ηρεμώ και αποβάλλω όλα μου τα άγχη και τις σκοτούρες.
Βέβαια σε λίγους μήνες δε θα επιτρέπεται να την επισκέπτομαι πια γιατί τη θέση των πράσινων ψηλών δέντρων έχει πάρει το τσιμέντο, καθώς επάνω στην παραλία χτίστηκε ένα απέραντο ξενοδοχείο. Προσωπικά πιστεύω ότι τα νερά αυτά θα αλλοιωθούν, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία σε ένα ίσως άλλο κείμενο.
Κάθε χρόνο που βρίσκομαι λοιπόν εκεί, ολοένα και περισσότερος κόσμος συσσωρεύεται στην παραλία με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα σκουπίδια να πετάγονται στο μέρος αυτό. Παραδόξως στο δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής ακόμα και στον κεντρικό δρόμο παρατηρεί κανείς θλιβερά μπουκάλια και άλλα πεταμένα σκουπίδια. Απορώ πως μπορούν οι άνθρωποι να είναι τόσο απολίτιστοι!
Έτσι λοιπόν και φέτος πήρα τη φίλη μου τη Μαρία και είπαμε να περάσουμε ένα πρωινό που έτυχε να γιορτάζουμε την ονομαστική μας εορτή, στην παραλία αυτή.
Κατεβαίνοντας την απότομη κατηφόρα λοιπόν με τα πόδια για να φτάσουμε στην παραλία πάθαμε το πρώτο πολιτισμικό σοκ . Αντικρύσαμε μια αρκετά μεγάλη εστία μικροβίων από σακούλες σκουπιδιών! Κάδοι και απορριμματοφόρα άφαντα και μια δυσοσμία αρκετά έντονη.
Προχωρήσαμε πιο κάτω και η εικόνα που είδαμε ήταν αποκαρδιωτική. Σκόρπια πλαστικά μπουκάλια νερού, στρώματα θαλάσσης και ό,τι άλλο πάει ο νους σου, κείτονταν κατά γης δίπλα ακριβώς από τα καταπράσινα νερά του Άγιου Ιωάννη.
Στήσαμε την ομπρέλα μας και τακτοποιηθήκαμε έτοιμοι να βουτήξουμε καθώς ο ήλιος έκαιγε. Μπαίνοντας στη θάλασσα πρώτα η Μαρία και από πίσω της εγώ ξάφνου παρατηρούμε στα τρία – τέσσερα μέτρα τρείς μεγάλες πλαστικές σακούλες.
Βγαίνοντας από το νερό κοιτιόμαστε και σκεφτόμαστε συνάμα και οι δυο το ίδιο πράγμα καθότι και η Μαρία είναι πλήρως συνειδητοποιημένη με το περιβάλλον: Πώς θα ανασύρουμε τις σακούλες έξω από τα νερό. Οι σακούλες αυτές ήταν πλαστικά σακιά που περιείχαν μέσα άμμο. Κι έτσι ξεκίνησε το δύσκολο έργο μας. Βουτούσα εγώ και προσπαθούσα να ξεσκίσω τα σακιά ώστε να τα τραβήξει η Μαρία με ευκολία.
Χρειάστηκε αρκετή ώρα ώστε να καταφέρουμε να τα βγάλουμε έξω. Το οξύμωρο ήταν ότι όση ώρα προσπαθούσαμε να σώσουμε τη φύση είχαν μαζευτεί σα περίεργοι θεατές γύρω μας μικρά μαύρα ψαράκια λες και πάσχιζαν και αυτά να μας βοηθήσουν να σώσουμε το σπίτι τους!
Με το που άνοιξα τις τρύπες συνειδητοποίησα ότι εν καιρώ τα σακιά θα διαλύονταν και τα αποκαΐδια που θα άφηναν θα ήταν πλαστικές λωρίδες που έμοιαζαν με φύκια και φυσικά θα κατέληγαν στα στομαχάκια των άτυχων ψαριών.
Βγάζοντας μετά από αρκετή προσπάθεια την άμμο η Μαρία τα ανέσυρε έξω. Το όμορφο σκηνικό που αντικρύσαμε στο τέλος, όταν φεύγαμε με τα σακιά ανά χείρας, ήταν τα μαύρα ψαράκια μας κοιτούσαν σα να μας αποχαιρετούσαν και μας ευχαριστούσαν που σώσαμε το σπίτι τους και τη ζωή τους . «Αντίο γοργόνες και σας ευχαριστούμε…»
Ένα ακόμα παράδοξο γεγονός ήταν ότι από την ώρα που βγάλαμε τα πλαστικά σακιά έξω, αντιμετωπίσαμε ξάφνου μπροστά μας, μέσα στη θάλασσα, σακούλες με αλουμινένια κουτάκια από αναψυκτικά σαν να μας παρακαλούσαν και αυτά να τα βγάλουμε έξω και να τα πετάξουμε στο μέρος που τους έπρεπε.
Μαζέψαμε αρκετά σκουπίδια έξω και μέσα από τη θάλασσα. Το πρόβλημα μας στην όλη προσπάθεια ήταν ότι δεν είχαμε αρκετές σακούλες και ούτε ένα κάδο για τη συγκομιδή. Γνωρίζω ότι ο δήμος βάζει κάδους μόνο σε αναγνωρισμένες παραλίες αλλά αυτό πλέον δεν έχει λογική.
Δηλαδή μια τέτοια ομορφιά που έχει αρκετό πλέον κόσμο δε δικαιούται να έχει κάδο; Δε δικαιούται να είναι καθαρή;
Τα τελευταία χρόνια παρόλο τον χλευασμό διάφορων κακεντρεχών «γνωστών» μου, στρατολογώ φίλες ή ακόμη και μόνη μου κάποιες φορές και μαζεύω σκουπίδια από αγαπημένες παραλίες. Εύχομαι να γίνω έμπνευση για πολλούς και να ακολουθήσετε και εσείς το παράδειγμα μου και αν όχι, μου φτάνει να μη πετάτε τα σκουπίδια σας σε ένα παράδεισο όπως αυτός.
Notes From Life 