Το φεστιβάλ Dreamland έρχεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Tο φεστιβάλ Dreamland θα διεξαχθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος από τις 31 Μαρτίου έως τις 2 Απριλίου.

Το Dreamland είναι μια επιθυμία, μια παρόρμηση, μια σπίθα. Δημιουργήθηκε από την ανάγκη να υπάρχει πρόσβαση στον πειραματικό και ποιητικό κινηματογράφο στην Αθήνα σε ένα ευρύτερο κοινό, πέρα από αυτό το κοινό που αποκαλούμε «σινεφίλ». Οι διοργανωτές αναφέρουν: «Πιστεύουμε ότι αυτού του είδους οι ταινίες ανοίγουν πύλες σε διαφορετικούς κόσμους, διευρύνοντας έτσι τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και τις δυνατότητές της. Έχει ήδη γίνει μια πολύ καλή αρχή από την Κινηματογραφική Λέσχη Ανωμαλίας του καλλιτεχνικού χώρου ΛΑΛΑ, όπου το κοινό έχει τη δυνατότητα να δει avant-garde, πειραματικές και ποιητικές ταινίες, καθώς και εκθέσεις και περφόρμανς. Το Dreamland θέλει να φέρει τέτοιου είδους έργα και στις κινηματογραφικές αίθουσες».
Η έμπνευση και το έναυσμα για αυτό το φεστιβάλ είναι το έργο του Jack Smith. Το 2009 το Άλεξ Δημητρίου, εμπνευστ@ του Dreamland, είχε την τύχη να βρίσκεται στο Βερολίνο και να παρακολουθήσει το φεστιβάλ «Live Film! Jack Smith». Αυτό το φεστιβάλ του έδωσε την ευκαιρία να εμβαθύνει στον κόσμο του Jack Smith, να συναντήσει ανθρώπους που τον γνώριζαν και να ακούσει ιστορίες γι’ αυτόν από πρώτο χέρι, καθώς και να δει τη δουλειά ανθρώπων που ενέπνευσε o Smith και να τους ακούσει να μιλούν γι’ αυτόν. Μας λέει το Άλεξ: «Βλέποντας τις σημαντικές ταινίες του Jack Smith Flaming Creatures και Normal Love βυθίστηκα στον κόσμο που δημιουργήθηκε μπροστά μου και το σώμα μου ένιωσε σαν να ήμουν μέρος αυτών των ταινιών, σαν να ήμουν κι εγώ εκεί μέσα. Από τότε ήλπιζα να φέρω κάποτε το έργο του Τζακ Σμιθ στην Αθήνα, στο σινεμά.»
Συμπληρωματικά με το έργο του Jack Smith, η επιμελητική ομάδα θέλει να παρουσιάσει προγράμματα ταινιών μικρού αλλά και μεγάλου μήκους, με παλαιότερα και νεότερα έργα κινηματογραφιστών που το έργο τους είναι ακόμα αρκετά άγνωστο στην Ελλάδα, ειδικά στο νεανικό κοινό, όπως αυτή των Ulrike Ottinger, Stan Brakhage, Bertrand Mandico, Barbara Hammer, Guy Maddin για να αναφέρουμε μερικούς, αλλά και Ελλήνων κινηματογραφιστών, όπως η Εύα Στεφανή και ο Filtig. Αυτό θα γίνει σε βάθος χρόνου, και κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, αλλά και σε προβολές κατά τη διάρκεια του έτους, είτε σε κινηματογραφικές αίθουσες είτε στο χώρο του ΛΑΛΑ, μιας και το Άλεξ είναι και μέλος της ομάδας που τρέχει το χώρο.

Το Dreamland είναι ένα self-funded φεστιβάλ, χωρίς εξωτερική χρηματοδότηση.
Το εισιτήριο για κάθε προβολή κοστίζει €5 και συμβάλλει στην κάλυψη κάποιων από τα έξοδα του φεστιβάλ. Οι προβολές θα είναι στη μικρή αίθουσα της Ταινιοθήκης.

Το πρόγραμμα του Dreamland στην Ταινιοθήκη
31 Μαρτίου
21:00 Jack Smith short films, ΗΠΑ, 65’ Scotch Tape, 1959-62
Yellow Sequence, 1963-65
Flaming Creatures, 1962-63

1 Απριλίου
19:00 Ticket of No Return
της Ulrike Ottinger, Γερμανία 1979, 107’, γερμανικά με ελληνικούς υπότιτλους
21:30 Days
των Ellinor Aurora Aasgaard & Zayne Armstrong, Γερμανία 2022, 70’, πολλαπλές γλώσσες με αγγλικούς υπότιτλους
Παρουσία των σκηνοθετούντων, θα ακολουθήσει Q&A στα αγγλικά μετά την προβολή
23:00 Πάρτυ στο χώρο του ΛΑΛΑ, Δεριγνύ 39, Βικτώρια

2 Απριλίου
19:00 Ταινίες μικρού μήκους από Filtig & Veronique Tromokratisch Ελλάδα, 2020-2021, 64’
Trilogy XYZ 45’
200 Χρόνια Βερονίκ 6’
Cruella’s TV 12’
21:00 Escape from Rented Island: The Lost Paradise of Jack Smith του Jerry Tartaglia, ΗΠΑ 2018, 88’, αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους

Αναλυτικά για τις ταινίες «Προβολή ταινιών του Jack Smith»
Τα μεσάνυχτα της 29ης Απριλίου 1963, η οθόνη του κινηματογράφου Bleecker Street της Νέας Υόρκης φωτίστηκε με ονειρικές εικόνες ατόμων με μακιγιάζ και φορέματα, λευκά υφάσματα και ένα ψηλό βάζο γεμάτο με φτερωτά άνθη, καθώς και αποσπασματικά πλάνα χειλιών, ματιών, μπλεγμένων άκρων και γεννητικών οργάνων. Οι εικόνες αυτές αποτελούσαν μέρος του Flaming Creatures, μιας πειραματικής ταινίας του Jack Smith, η οποία έκανε πρεμιέρα εκείνη τη νύχτα. Η αστυνομία κλήθηκε και κατέσχεσε την ταινία. Λίγο αργότερα, απαγορεύτηκε σε 22 πολιτείες των ΗΠΑ και τέσσερις χώρες. Τελικά, έπεσε στην αντίληψη του Κογκρέσου και του Ανώτατου Δικαστηρίου, ως μέρος μιας μάχης για τη λογοκρισία που διεξαγόταν τότε στην Αμερική. Οι πολέμιοι και οι υπέρμαχοι πήραν το
μέρος τους. Και ο Σμιθ, ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης περφόρμανς, ηθοποιός, σκηνοθέτης και φωτογράφος που ήταν σε μεγάλο βαθμό άγνωστος εκτός της underground καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης, έγινε ξαφνικά διάσημος.

Η αντισυμβατική προσέγγιση του Smith στις ταινίες του ήταν εμπνευσμένη από το μελόδραμα και την υπερβολική αίγλη του Χόλιγουντ και των Β-movies, καθώς και από φανταχτερές μορφές περφόρμανς όπως το μπουρλέσκ. Στα Flaming Creatures, όπως και σε όλα τα έργα του, δεν υπάρχει σταθερή αφήγηση, τα σκηνικά και τα ειδικά εφέ είναι χαμηλής τεχνολογίας και αυτοσχέδια, και τα μη επαγγελματί@ περφόρμερ αποτελούν το καστ. Γυρισμένο από ψηλά ή από περίεργες και κοντινές γωνίες, το Flaming Creatures αποτελείται από χαλαρά συνδεδεμένες βινιέτες γεμάτες χιούμορ, ερωτισμό και βία. Εξαιτίας αυτών των σκηνών και της DIY, ελεύθερης προσέγγισης του Smith για την παραγωγή του Flaming Creatures, η ταινία πήγε ενάντια στα πρότυπα τόσο της κοινωνίας όσο και της κινηματογραφίας -θέτοντας τελικά ένα ριζοσπαστικό νέο παράδειγμα που ενέπνευσε άλλ@ καλλιτέχν@ και κινηματογραφιστ@. Στη σημασία της προσθέτει το γεγονός ότι έφερε στο προσκήνιο τη ρευστότητα του φύλου, της σεξουαλικότητας και της ταυτότητας και γιόρτασε την ελεύθερη έκφρασή τους, σε μια εποχή που αυτά γίνονταν αντιληπτά με πιο άκαμπτους όρους. (από την ιστοσελίδα του MoMa)

Ticket of No Return/Bildnis einer Trinkerin της Ulrike Ottinger
Εκείνη, μια γυναίκα εξαίσιας ομορφιάς, κλασικής αξιοπρέπειας και αρμονικών ραφαηλικών αναλογιών, μια γυναίκα που δημιουργήθηκε όπως καμία άλλη για να γίνει Μήδεια, Μαντόνα, Βεατρίκη, Ιφιγένεια, Ασπασία, αποφάσισε μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη μέρα να εγκαταλείψει τη La Rotonda…
Αγόρασε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για το Βερολίνο-Tegel. Ήθελε να ξεχάσει το παρελθόν της, ή μάλλον να το εγκαταλείψει σαν ένα καταδικασμένο σπίτι. Ήθελε να επικεντρώσει όλες τις δυνάμεις της σε ένα πράγμα, σε κάτι δικό της. Η μόνη της επιθυμία ήταν να ακολουθήσει επιτέλους το δικό της πεπρωμένο.
Το Βερολίνο, μια πόλη στην οποία ήταν παντελώς άγνωστη, φαινόταν ακριβώς το κατάλληλο μέρος για να ικανοποιήσει ανενόχλητη το πάθος της. Το πάθος της ήταν το αλκοόλ, ζούσε για να πίνει και έπινε για να ζει, η ζωή μιας πότισσας. Η αποφασιστικότητά της να ζήσει μια ναρκισσιστική, πεσιμιστική λατρεία της μοναξιάς ενισχύθηκε κατά τη διάρκεια της φυγής της, μέχρι που έφτασε στο επίπεδο στο οποίο μπορούσε να ζήσει.
Είχε φτάσει η ώρα για να θέσει σε εφαρμογή τα σχέδιά της.
Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Ταμπέα Μπλούμενσάιν, γνωστή και από το avant-garde γκρουπ των 80s Die Tödliche Doris, και κάνει μια κάμεο εμφάνιση η Nina Hagen!

Days, των Ellinor Aurora Aasgaard & Zayne Armstrong
Οι ζωές πολλών ατόμων που εργάζονται στην οικονομία των τεχνών διασταυρώνονται ένα βράδυ σε ένα μπαρ. Μια επενδύτρια ακινήτων και η βοηθός της επιτρέπουν σε ένα δαιμονισμένο GPS να τους καθοδηγήσει σε νέες συμφωνίες εκμετάλλευσης. Μαθαίνοντας ότι η υπενοικίαση του στούντιό της μπορεί να τελειώσει πρόωρα, η Alexandra οδηγείται σε μια υπαρξιακή κρίση σχετικά με το πόσο αφηρημένος είναι ο ρόλος της στην καλλιτεχνική της πρακτική. Η γκαλερίστα Stefanie θέλει τόσο πολύ η Alexandra να αρχίσει να κάνει περφόρμανς σε έναν χώρο
με βιτρίνα, που κάνει έξωση στην πρώην φίλη της Hortense, και έχει ξεγελάσει έναν χακτιβιστή για να καλύψει τα ίχνη της με το πρόσχημα της κατάργησης του καπιταλισμού.
Σημείωση από τ@ επιμελητ@: Βλέποντας το «Days» νιώθουμε σαν να αιωρούμαστε σε έναν ονειρικό κόσμο, μια φούσκα, και μας κάνει να αναρωτιόμαστε και να προβληματιζόμαστε για τις διαφορετικές φούσκες στις οποίες ζούμε στο Βερολίνο. Μήπως τελικά το Βερολίνο είναι μια τεράστια ονειρική φούσκα που πρόκειται να σκάσει λόγω του εξευγενισμού και του νεοφιλελευθερισμού;

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ: Το Days είναι μια ταινία με τη μορφή μιας πειραματικής «σαπουνόπερας», εμπνευσμένη από τις μακροχρόνιες σαπουνόπερες και το πώς έχουν ακούσια δημιουργήσει πολυεπίπεδες κοινότητες που ζουν ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα. Είναι ένας τρόπος αναζήτησης μιας διαθεματικής αλληλεγγύης, επανεξετάζοντας την αποτυχημένη δομή των μελοδραματικών σαπουνόπερων να μοιραστούν παράλογες ιστορίες που καθορίζουν τον τρόπο ζωής της “ευρύτερης οικογένειας”, κάτι κοινό στις περιθωριοποιημένες κοινότητες στα αστικά κέντρα, και να αναπαραστήσουν τις διάφορες απατηλές μορφές εργασίας πάνω στις οποίες χτίζονται αυτές οι παροδικές ζωές.

Ταινίες μικρού μήκους από Filtig & Veronique Tromokratisch
Η τριλογία XYZ εισάγει ένα ημερολογιακό χρονικό γύρω από το τραυματισμένο σώμα, τον πόνο, το πένθος, τις εμμονικές σκέψεις και την αδυναμία επικοινωνίας. Η Veronique και ο Filtig χτίζουν ένα σύνθετο σχεσιακό δράμα όπου το οικογενειακό τραύμα συναντά τη μετα-αποκαλυπτική απόγνωση των «έσχατων καιρών». Στις τρεις ταινίες παρακολουθούμε την ταραγμένη σχέση μεταξύ ενός γιου που χρειάζεται τη φροντίδα της μητέρας του και μιας μητέρας που αποζητά την αγάπη του γιου: δημιουργούν την εικόνα του άλλου ως αντανάκλαση των αναγκών τους για να επιτεθούν, να
αποδομήσουν και να ξανασυναρμολογήσουν στη συνέχεια σε ατέλειωτους κύκλους αγάπης, επιθετικότητας, σολιψιστικής τρέλας. Γυρισμένη κατά τη διάρκεια των τριών μηνών του αθηναϊκού καλοκαιρινού lockdown, η τριλογία μάς μεταφέρει σε ένα κλειστοφοβικό ταξίδι στην ιδρωμένη καρδιά της ασφυκτικής οικιακής ζωής του covid-19.

Στο 200 ΧΡΟΝΙΑ ΒΕΡΟΝΙΚ, η Βερονίκ μας προσκαλεί σε μια απολύτως προσωπική ξενάγηση σε ένα μετα- αποκαλυπτικό τοπίο δωματίου. Μέσα από έναν ψυχαναλυτικό οργασμό αυτοσχεδιασμών, το ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο εκρήγνυται και η Βερονίκ μας ξεναγεί στα συντρίμμια του: σκουπίδια, θραύσματα, οικογενειακές αναμνήσεις, αποκαΐδια εθνικών αφηγήσεων. Η Βερονικ γιορτάζει τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση κάνοντας έρωτα με απορρίμματα, αποδομώντας σχολικά ποιήματα και πέφτοντας σε μια έκσταση / εξορκισμό μιας πατρικής φιγούρας που είναι ταυτόχρονα τυρανική και απούσα – ένα φάντασμα που αποτελεί φαντασίωση και πηγή τρόμου. Το έθνος περνάει μέσα από το τραύμα της οικογένειας και τα σκουπίδια γίνονται οι μόνοι σύμμαχοι απέναντι στις αβάσταχτες επιταγές της κανονικότητας.

Το Cruella’s TV ήταν ένα πείραμα διαδικτυακής εκπομπής που δημιουργήθηκε από τη Veronique Tromokratisch και την κόρη της Cruella μέσα στη δυστοπική κατάσταση της πρώτης καραντίνας. Αυτοπροτεινόταν ως εβδομαδιαία πειραματική εναλλακτική λύση στην ακατάσχετη κατανάλωση ποπ καναλιών που κατέλαβε τις ζωές όλων εκείνη την περίοδο. Οι επιτελεστικές αλληλεπιδράσεις της Cruella και της Veronique διερωτώνται για την τρέχουσα κατάσταση των (αντι)κοινωνικών μέσων δικτύωσης, της έννοιας του συναισθήματος, του τραύματος και του μη διηγητικού δράματος, των πολυαναφορικών messthetics και του new age πρωτογονισμού. Κάτι ανάμεσα σε παραλλήρημα και διαταραγμένο κουκλοθέατρο, παρασύρει το κοινό του σε ένα εκστατικό μετα-δικτυακό ταξίδι. Στο Dreamland παρουσιάζονται μια σειρά από αποσπάσματα από τις εκπομπές.
κείμενα Φοίβος Δούσος

Escape from Rented Island: The Lost Paradise of Jack Smith του Jerry Tartaglia
«Το ονομάζω » Κινηματογραφικό Δοκίμιο», αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα μη-ντοκιμαντέρ που δίνει στον Jack Smith την ευκαιρία να ακουστεί χωρίς την παρέμβαση συνεντεύξεων/talking heads από κριτικούς και πρώην φίλους». (Jerry Tartaglia)
Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, ο Jerry Tartaglia εργάστηκε για την αποκατάσταση, τη διατήρηση και την έκθεση της κινηματογραφικής κληρονομιάς του Jack Smith. Το έργο του ως συντηρητής, που έγινε με την υποστήριξη των φίλων του Jack, του Ιδρύματος Plaster και της γκαλερί Gladstone, κατέστησε δυνατή τη διάθεση των ταινιών του Smith στις μελλοντικές γενιές.
Έχοντας ολοκληρώσει αυτό το έργο, ο Tartaglia δημιούργησε ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που αποτελείται από είκοσι μία σύντομες εικονογραφήσεις των Αισθητικών και Πολιτικών αρχών του Smith, όπως ο Καπιταλισμός, η Λάμψη, το Περφόρμανς, το Τυχαίο, η Βαρεμάρα, η Κλοπή, η Αδικία και η Maria Montez.

«Ο Τζακ Σμιθ άφησε πίσω του μια κρύπτη ηχογραφήσεων που έκανε στις δεκαετίες του 1970, του ’80 και νωρίτερα, στις οποίες αποκαλύπτει πολλά για τις ιδέες του για την τέχνη, τον Κινηματογράφο, την πολιτική και τη ζωή. Ορισμένες από τις ηχογραφήσεις είναι σόλο αναγνώσεις των δημοσιευμένων γραπτών του, ενώ άλλες είναι ντοκουμέντα των «ζωντανών κινηματογραφικών» του παραστάσεων. Ορισμένες είναι ηχογραφήσεις που καταγράφουν τις πρόβες για τις ταινίες του και άλλες είναι αυτοσχέδιες απαγγελίες πάνω σε ένα θέμα.
Οι ηχογραφήσεις αυτές μου παραχωρήθηκαν από τον ιδιοκτήτη του Αρχείου Jack Smith, The Gladstone Gallery, Νέα Υόρκη και Βρυξέλλες, για να τις χρησιμοποιήσω στην ταινία μου Escape From Rented Island: Ο χαμένος παράδεισος του Τζακ Σμιθ.
Έχω επιλέξει τις πιο τολμηρές και ελκυστικές από αυτές τις ηχογραφήσεις με εικόνες από τις ταινίες και τη φωτογραφία του που παραδειγματίζουν ή εικονογραφούν τις ιδέες του. Το μοναδικό χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι δεν υπάρχουν συνεντεύξεις «ομιλούντων κεφαλών» με κανέναν. Ο μόνος εκπρόσωπος του Τζακ Σμιθ είναι ο ίδιος ο Τζακ! «(JT)