Berlinale: ο Στίβεν Σπίλμπεργκ βραβεύτηκε για το σύνολο της καριέρας του

Τιμητική Χρυσή Άρκτο έλαβε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου Berlinale. Σε μια κατάμεστη αίθουσα ο μεγάλος σκηνοθέτης έλαβε το βραβείο για το σύνολο της καριέρας του. Να σημιεωθεί πως κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ προβλήθηκαν ειδικές προβολές των φιλμ του σκηνοθέτη.

«Υπάρχουν πολλοί λόγοι να αγαπάς τον Σπίλμπεργκ. Kι επειδή έχω πιει δυο βότκες και θα σας πω τους δικούς μου που είναι πολύ προσωπικοί. Toν αγαπώ για το «The Sugarland Express». Το είδα μικρός στο σινεμά, όπου το σινεμά για μένα είναι μία «μήτρα με θέα». Και δε θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο της Γκόλντι Χον, όπως προβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη. Γιατί στο πρόσωπό της μητέρας που θα κάνει τα πάντα για να ξαναπάρει πίσω το παιδί της, είδα και την δική μου μαμά. Κλαίω κάθε φορά που το βλέπω από τότε, γιατί νιώθω μέσα μου ασφάλεια: ότι κι η δική μου μαμά θα έρχεται πάντα να με ψάχνει. Αυτό είναι pure cinema. ή μάλλον pure Σπίλμπεργκ. Για κάτι τέτοιες στιγμές, το σινεμά του Σπίλμπεργκ έγινε επίθετο…» ανέφερε ο Bono των U2 από τη σκηνή του Berlinale Palast, παρουσιάζοντας τον σκηνοθέτη.

O Στίβεν Σπίλμπεργκ είπε μεταξύ άλλων:

«Σκηνοθετώ εδώ και 6 δεκαετίες, αλλά ο χρόνος, όπως πολύ καλύτερα είχε πει ο Αϊζενστάιν είναι τόσο σχετικό πράγμα. Γιατί μέσα μου νιώθω ότι μόλις πέρσι σκηνοθέτησα το «Duel», ή το «Jaws». Οι αγωνίες, οι προκλήσεις όλα έμειναν μέσα μου το ίδιο ζωντανά. Ευτυχώς, το ίδιο έντονη έμεινε μέσα μου κι αυτή η ηλεκτρισμένη υπερδιέργεση, η χαρά, ο ενθουσιασμός που συνοδεύουν την πρώτη μέρα στο πλατό. Το σινεμά έγινε το σπίτι για όλες τις αγωνίες, τις προκλήσεις και τη χαρά μου. Ομως, το αληθινό σπίτι μου είναι εδώ και 3 δεκαετίες μία υπέροχη καλλιτέχνης, η σύντροφός μου, η μητέρα των παιδιών μου, η Κέιτ μου. Κέιτ σ’ ευχαριστώ για όλα» και συμπλήρωσε:

«Είναι περίεργο να παίρνεις ένα τιμητικό βραβείο ζωής γιατί… δεν τελείωσα ακόμα! Δεν έχω τελειώσει! Θα συνεχίσω να δουλεύω, να προκαλώ τον εαυτό μου και να τον τρομάζω με κάθε νέα πρόκληση…».

O σκηνοθέτης πρόσθεσε ακόμη:

«Η μητέρα μου πέθανε το 2017 και 3 χρόνια μετά έχασα τον πατέρα μου. Η απώλεια συσσωρεύεται. Και το μόνο που μένει σε όλα τα ορφανά παιδιά είναι οι μνήμες τους. Κάνω ταινίες για να διατηρήσω τις μνήμες μου». Και κατέληξε: «Ποτέ, καμία επιτυχία μου δεν ήταν δική μου. Δεν τα κατάφερα σόλο. Τα οφείλω όλα στους συνεργάτες μου, στις ομάδες κάθε ταινίας μου. Ολοι βραβεύονται απόψε»