Μα τι συμβαίνει τελικά με εμάς τους ανθρώπους και με τα άψυχα αντικείμενα; Αναφέρομαι φυσικά σε αυτά που κουβαλούν συναισθήματα και μνήμες και τα οποία τα θέλουμε συνέχεια μαζί μας.
Ένα τέτοιο αντικείμενο που το έχω μαζί μου πάντα όπου και αν βρεθώ, είναι ένα πολύχρωμο μεταξωτό φουλάρι της γιαγιάς μου Σοφίας. Οι κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν σε πιο αναφέρομαι. Το φοράω για γούρι σε σημαντικές επίσημες στιγμές, στο λαιμό, στα χέρια ακόμη και στο κεφάλι. Πολλές φορές το κακομεταχειρίζομαι, όπως και όλα μου τα πράγματα, χωρίς να συνειδητοποιήσω πως αν πάθει κάτι, πάει τελείωσε. Είναι αναντικατάστατο.
Η Σοφία λοιπόν το φορούσε για χρόνια. Σε καλές και κακές στιγμές. Δεν ξέρω από που το πήρε και ποτέ δεν την ρώτησα φυσικά γιατί όταν πέθανε ήμουν μόλις 10 ετών και δεν είχα τέτοιου είδους απορίες. Επάνω του έχει το όνομα ενός σχεδιαστή με καλλιγραφικά γράμματα και είναι πολύχρωμο. Πριν λίγο το κοιτούσα γιατί το έχω “σαν τα μάτια μου” λες και αν το κρατώ θα εμφανιστεί από κάπου η πρώην κάτοχος του και θα μου χαμογελάσει.
Βρέθηκε στην κατοχή μου πολύ μετά τον θάνατο της και όταν χρειάστηκα ένα φουλάρι για τον λαιμό, επισκέφτηκα την ντουλάπα της μητέρας μου και με ενημέρωσε πως αυτό ανήκε στη γιαγιά μου. Αυτό ήταν. Το μαντήλι άλλαξε αυτόματα χέρια. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να κρατάς ένα τέτοιο αντικείμενο, ένα αντικείμενο που ανήκε σε έναν οικείο που δεν είναι πια στη ζωή και να μην τον θυμάσαι; Δεν ξέρω. Ίσως αυτά να τα παθαίνουν μόνο οι ρομαντικοί άνθρωποι.
Η όλη ιστορία μου ήρθε στο νου νωρίτερα που το σιδέρωνα (ω, ναι) και στο φόβο μου να μην το χαλάσω σκέφτηκα αυτήν την “ψύχωση” που έχουμε με ορισμένα αντικείμενα. Ίσως να είναι η θύμηση μιας καλής ανάμνησης, ή στην περίπτωση μου ενός ατόμου, που τα κάνει τόσο πολύτιμα.
Προσωπικά έχω χαρίσει ρούχα που μου θυμίζουν άσχημες στιγμές της ζωής. Όπως και το αντίθετο. Έχω κρατήσει αυτά που απέκτησα μαζί τους όμορφες αναμνήσεις. Εσείς;
Άραγε όταν πεθάνω ποια αντικείμενα θα κρατήσουν οι οικείοι; Το mac; Σίγουρα με αντιπροσωπεύει και είμαστε αυτοκόλλητοι και σίγουρα κάποιος θα το θέλει …
Notes From Life 